இந்தியாவில், இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, 1925 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் 26 ஆம் தேதி முதல் 28 ஆம் தேதி வரை உத்தரப் பிரதேசத்தில் உள்ள கான்பூர் நகரில் நடைபெற்ற மாநாட்டில் தொடங்கப்பட்டது.
இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தொடங்கப்படுவதற்கு முன்னரும், தொடங்கப்பட்டதற்குப் பின்னரும், அதாவது 1922 ஆம் ஆண்டு முதல் 1933 ஆம் ஆண்டு வரை பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் கம்யூனிஸ்டுகளை சிறை, சித்திரவதை, வன்முறை, சதி வழக்குகள் போன்ற பல வழிமுறைகளில் அடக்கி, ஒடுக்கி, நிழல்குரல்களை ஒழித்து முடக்க முயற்சிகளை மேற்கொண்டது.
1922 ஆம் ஆண்டு – பஷாவர் சதி வழக்கு – 1
1923 ஆம் ஆண்டு – பஷாவர் சதி வழக்கு (மாஸ்கோ – தாஷ்கண்ட் சதி வழக்கு) – 2, 3
1923–24 ஆம் ஆண்டு – பஷாவர் சதி வழக்கு – 4
1923–24 ஆம் ஆண்டு – கான்பூர் சதி வழக்கு
1927 ஆம் ஆண்டு – பஷாவர் சதி வழக்கு – 5
1929–1933 ஆம் ஆண்டு – மீரட் சதி வழக்கு
போன்ற சதி வழக்குகள் தேசிய அளவில் புனராய்வு செய்யப்பட்டன. இதற்கிடையில் ஒவ்வொரு மாகாணங்களிலும் பல சதி வழக்குகளை பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் கம்யூனிஸ்டுகள் மீது தொடுக்கப்பட்டது.
மாட்சிமை தாங்கிய பிரிட்டிஷ் மகாராணியிடமிருந்து பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் ஆட்சி அதிகாரத்தை பறிப்பதற்கான சதியில் ஈடுபட்டதாகக் குற்றஞ்சாட்டி இந்த சதி வழக்குகள் ஒன்று பின் ஒன்றாக தொடுக்கப்பட்டன. கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தோழர்கள் சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டனர். நீதிமன்றங்களில் வழக்குகள் நடைபெற்றன. கடும் தண்டனைகள் வழங்கப்பட்டன.
ஆனால், இதுபோன்ற சதி வழக்குகள், சிறை, சித்திரவதை, வன்முறை, அடக்குமுறை, ஒடுக்குமுறை ஆகியவற்றால் கம்யூனிஸ்டுகளின் வளர்ச்சியை தடுக்க முடியவில்லை. மேலும் சொல்லப்போனால், சதி வழக்குகளின் விசாரணையின் போது, நீதிமன்றத்தை கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் செயல் திட்டத்தை மக்கள் மத்தியில் பரப்பும் பிரச்சாரத் தளமாக கம்யூனிஸ்ட் தோழர்கள் மாற்றிவிட்டார்கள். இது தொழிலாளர் வர்க்கத்திற்கு தன்னம்பிக்கையையும் ஊக்கத்தையும் அளித்தது. கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் செல்வாக்கு வளர்ந்து பரவியது.
எனவே, பிரிட்டிஷ் அரசு 1934 ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதத்தில், சட்டப்பிரிவு 1908/14ன் படி, இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை ஒரு சட்டவிரோத அமைப்பு என தடை செய்தது.
இந்தக் காலகட்டத்தில், ஏற்கனவே தடை செய்யப்பட்டிருந்த காங்கிரஸ் கட்சியை ஒத்துழைப்பு இயக்கத்தை வாபஸ் பெறும் நிபந்தனையுடன் சட்டபூர்வமாக செயல்படலாம் என பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் அறிவித்து, 1934 ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் காங்கிரஸ் மீது இருந்த தடை நீக்கப்பட்டது.
இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தடை செய்யப்பட்ட சூழலில், பல தோழர்கள் சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டிருந்த நிலையில், தரலமறைவாக வாழ்ந்த கம்யூனிஸ்டுகளும், கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை நம்பி வந்து கொண்டிருந்த தொழிலாளர்களும், விவசாயிகளும், மற்றவர்களும் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்தனர். கட்சி அமைப்பு பிளவுபட்டு சீர்குலையும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டது. இந்த இக்கட்டான சூழ்நிலையில், சர்வதேச கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் இந்தியாவில் கம்யூனிஸ்டுகள் எப்படி செயல்படுவது என வழிகாட்டியது. கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் 7வது மாநாடு 1935 ஆம் ஆண்டு கூடிய போது, அதன் பொதுச் செயலாளர் தோழர் “ஜார்ஜ் டிமிட்ராவ்” அவர்கள்,
“இந்தியாவில் கம்யூனிஸ்டுகள் சகல ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு நடவடிக்கைகளுக்கும் ஆதரவு அளிக்க வேண்டும், அவற்றில் பங்கேற்கவும் வேண்டும். கம்யூனிஸ்டுகள் தங்களது அரசியல் மற்றும் அமைப்புச் சுதந்திரத்தை பாதுகாத்துக் கொண்டு, இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் கட்சியின் அமைப்பில் உள்ள அரசியல் அமைப்புகளுக்குள்ளும் புகுந்து தீவிரமாக பணியாற்ற வேண்டும்.
பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியத்திற்கு எதிரான, இந்திய மக்களின் தேசிய புரட்சிச் செயல்பாட்டை தமலும் வளர்ப்பதற்கான முறையில் அவர்களின் மத்தியில் ‘தேசிய புரட்சிகர பிரிவு’ ஒன்றை உருவாக்கும் முயற்சியை மேற்கொள்ள வேண்டும்” என்றும்,
“இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் கட்சிக்குள்ளும் அதற்குப் புறத்திலும் உள்ள உண்மையான ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு சக்திகளை அரசியல்ரீதியாக இந்தியக் கம்யூனிஸ்டுகள் ஒன்றிணைக்க வேண்டும். மேலும், இந்த அணியை விரிவுபடுத்தி, ஏகாதிபத்திய அடக்குமுறைக்கு எதிராக மக்களை திரட்டி மாபெரும் போராட்டங்களை கம்யூனிஸ்டுகள் முன் நின்று நடத்த வேண்டும்” என்றும்,
“பரந்த அளவில் ஏகாதிபத்தியத்தைக் எதிர்க்கும் ஐக்கிய முன்னணியை அமைப்பதற்கு உதவும் அடிப்படையில் பொதுமக்களுக்கான தேவைகளைக் கொண்ட திட்டம் ஒன்றை இந்தியக் கம்யூனிஸ்டுகள் உருவாக்க வேண்டும்” என்றும் அறக்கூவல் விடுத்தார்.
இதற்குப் பின், பிரிட்டிஷ் கம்யூனிஸ்டுகளான “ரஜினி பாமித்”, “பென் பிராட்லி” ஆகியோர், “இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தனது உறுப்பினர்களை காங்கிரஸில் சேர்ந்து பணியாற்றுமாறு, அதேபோல் கம்யூனிஸ்டுகளின் செல்வாக்குக்குட்பட்ட மக்கள் பகுதியினரையும் காங்கிரஸ் கட்சியில் பதிவு செய்து பணியாற்றுமாறும் கூற வேண்டும். மேலும், கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் செல்வாக்குக்குட்பட்ட தொழிற்சங்கங்களையும், விவசாய சங்கங்களையும் காங்கிரஸ் கட்சியுடன் ஒத்துழைப்புடன் இணைந்து செயல்படுமாறும் கூற வேண்டும்” என்றும் வழிகாட்டினர்.
இந்த நிலையில், 1936 ஆம் ஆண்டு பம்பாய் மாகாணத்திலிருந்த நாக்பூரில் இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மத்தியக் குழுக் கூட்டம் ரகசியமாக நடைபெற்றது. இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மத்தியக் குழுவின் அமைப்பாளராக தோழர் பி.சி. ஜோஷி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.
இந்தக் கூட்டத்தில், கம்யூனிஸ்டுகள் மூன்று விதமான பணிகளை மேற்கொள்ள வேண்டும் என முடிவு செய்யப்பட்டது:
- கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் உறுப்பினர்கள் என்ற முறையில் கட்சிக் கூட்டங்களை ரகசியமாக நடத்தி விவாதித்து முடிவு எடுப்பது,
- காங்கிரஸ் உறுப்பினர்களாக சேர்ந்து காங்கிரஸின் கூட்டங்களில், மாநாடுகளில், இயக்கத்துறைகளில் பங்கேற்பது,
- காங்கிரஸ் சோஷலிஸ்ட் கட்சியின் உறுப்பினர்களாக சேர்ந்து அதன் கூட்டங்கள், மாநாடுகளில் கலந்து கொள்வதுடன், பொதுமக்கள் அமைப்புகளை உருவாக்கும் பணிகளில் தீவிரமாக ஈடுபடுவது.
இவ்வாறு எடுக்கப்பட்ட முடிவின் படி, இந்தியாவின் பல பகுதிகளில் இத்தகைய நடவடிக்கைகளில் கம்யூனிஸ்டுகள் ஈடுபட்டனர்.
பஞ்சாப் மாகாண காங்கிரஸ் சோஷலிஸ்ட் கட்சியின் முதல் மாநாடு 1936 ஆம் ஆண்டு லக்னோ நகரில் நடத்தப்பட்டது. தோழர் எஸ்.வி. கடிதத் அவர்களின் வழிகாட்டுதல்படி நடந்த அந்த மாநாட்டில், பொதுச் செயலாளராக தோழர் பி. ஜீவானந்தமும், கூட்டு செயலாளர்களாக தோழர் பி. சீனிவாசராவும், தோழர் நீலாவதி சுப்பிரமணியமும் தேர்வு செய்யப்பட்டனர். Excellent — thank you for confirming. Here’s your text with only spelling and grammar corrections, meaning and structure unchanged.
1936 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதத்தில் உத்தரபிரதேசத்தில் உள்ள லக்னோவில் காங்கிரஸ் கட்சியின் மாநாடும், அகில இந்திய காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சியின் மாநாடும் நடைபெற்றது.
இந்த மாநாட்டில் தோழர்கள் ஜீவா மற்றும் சீனிவாசராவ் கலந்து கொண்டனர்.
இந்த காலகட்டத்தில், பஸவளி மாகாணத்தின் தலைநகரான பஸவளியில் 1936 ஆம் ஆண்டில் முதன்முதலாக இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் குழுக்கள் ஒன்று உருவாக்கப்பட்டது.
தோழர்கள் எஸ்.வி. கடிதட, பி. சுந்தரய்யா ஆகியோரின் முடிவின் படியும், பரிந்துரையின் படியும் துவங்கப்பட்ட இந்த முதல் கட்சிக் குழுவில் தோழர்கள் ஜீவா, பி. சீனிவாசராவ், பி. ராமமூர்த்தி, ஏ. எஸ். தக்ஷிணாயங்கார், சி. எஸ். சுப்பிரமணியம், த. முருகேசன், நாகர்கோவில் சி. பி. இளங்கோ, டி. ஆர். சுப்பிரமணியம், திருத்துறப்பூண்டி முருகேசன் ஆகியோர் உறுப்பினர்களாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர்.
மினிட் எழுதிய சி. எஸ். சுப்பிரமணியம் இந்தக் குழுவின் செயலாளராக இருந்தார். இந்தக் குழு ரகசியமாக செயல்பட்டது.
பஸவளி மாகாணத்தில் காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சியின் இலட்சியத்தை மக்கள் மத்தியில் பரப்பும் பொருட்டு ஒரு பத்திரிகையைத் தொடங்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்து “ஜன சக்தி” பத்திரிகை துவங்கப்பட்டது. அதன் ஆசிரியராக தோழர் ஜீவா பொறுப்பேற்றார்.
இவ்வாறு கம்யூனிஸ்டுகள், காங்கிரஸ் கட்சிக்குள்ளும், காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சிக்குள்ளும் செயல்பட்டு கொண்டிருந்த தருணத்தில், 1937 ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் 9 மாகாணங்களில் நடைபெற்ற தேர்தலில் காங்கிரஸ் கட்சி வெற்றி பெற்று ஆட்சி அமைத்தது.
பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் காங்கிரஸ் அமைச்சரவை செயல்பட்ட காலத்தில், பல்வேறு காங்கிரஸ் கமிட்டிகளின் நிர்வாகப் பொறுப்புகளுக்கு கம்யூனிஸ்டுகள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்தனர். அகில இந்திய காங்கிரஸ் கமிட்டியான AICC-இல் 20க்கும் மேற்பட்ட கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்கள் அங்கம் வகித்தனர்.
பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களால் சட்டவிரோதமாக தடைசெய்யப்பட்டிருந்த இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, இந்த காலகட்டத்தில் மறைமுகமான அளவில் சட்டபூர்வ கட்சிப் பணியில் ஈடுபட்டது. ஆனால், பிரிட்டிஷ் அரசு, கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மீது இருந்த தடைையை ரத்து செய்யவில்லை.
1938 ஆம் ஆண்டு “நேஷனல் ஃப்ரண்ட்” என்ற ஆங்கிலப் பத்திரிகையும், “கிராந்தி” என்ற மராத்தி மொழிப் பத்திரிகையும் கட்சியின் சார்பாக வெளியிடப்பட்டன. இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தடை செய்யப்பட்ட நிலையிலும் மறைமுகமாக இயங்கி, ஒரு அகில இந்திய அளவிலான அமைப்பாக உருவானது. அதன் வழியாக, கம்யூனிஸ்டுகள் பருவாரியாக காங்கிரஸ் கட்சிக்குள் தளவுருவாக்கிப் பணியாற்றினர்.
1939 ஆம் ஆண்டு பம்பாய் மாகாண காங்கிரஸ் கமிட்டிக்கு நடைபெற்ற தேர்தலில் தோழர் ஜி. அதிகாரி அவர்கள் அதிக வாக்குகள் வித்தியாசத்தில் வெற்றி பெற்றார். மேலும், அதன் பிறகு பல கம்யூனிஸ்டுகளும் காங்கிரஸ் கமிட்டிக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர்.
இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மீது விதிக்கப்பட்டிருந்த தடையை நீக்க வேண்டும் என்றும், அது சட்டபூர்வமாக செயல்பட அனுமதிக்க வேண்டும் என்றும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்திடம் காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சியின் சார்பாக தொடர்ந்து வலியுறுத்தி தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. மேலும், அதற்கான மனுக்கள் தயாரித்து, கையெழுத்து இயக்கங்கள் நடத்தி பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்திற்கு அனுப்பப்பட்டன.
1939 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 19ஆம் தேதி நடைபெற்ற காங்கிரஸ் கட்சியின் தலைவர்பதவிக்கான தேர்தலில், காங்கிரஸ் கட்சிக்குள்ளும் காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சிக்குள்ளும் இருந்த கம்யூனிஸ்டுகள் மற்றும் இடதுசாரி உணர்வுடைய காங்கிரஸ் காரர்கள் ஆகியோர் ஒன்றிணைந்து, மகாத்மா காந்தி முன்வைத்த பட்டாபி சீதாராமையரை தோற்கடித்து, சுபாஷ் சந்திரபோஸ் 200 வாக்குகள் வித்தியாசத்தில் வெற்றி பெற்றார். இதனால் மகாத்மா காந்திக்கும் சுபாஷ் சந்திரபோசுக்கும் இடையே கருத்து மோதல் ஏற்பட்டது. சுபாஷ் சந்திரபோஸ் அவர்கள் காங்கிரஸை விட்டு பிரிந்து “ஃபார்வர்ட் பிளாக்” என்ற கட்சியைத் தொடங்கினார்.
காங்கிரஸ் கட்சிக்குள் கடும் குழப்பங்கள் ஏற்பட்டன. தீவிர எண்ணம் கொண்டவர்கள் காங்கிரஸ் கட்சியில் இருக்கக்கூடாது என்ற தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது.
இத்தகைய சூழலில், உலகத்தில் இரண்டாவது உலகப் போர் ஹைதராபாத்தில் தொடங்கியது. 1939 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் ஜெர்மன் நாட்டு பாசிச ஹிட்லரின் படைகள் போலந்து மற்றும் இங்கிலாந்தைத் தாக்கின. இந்தியாவில் ஆட்சி செய்துவந்த பிரிட்டிஷ் வைஸ்ராய் இந்தியாவில் யுத்த அவசரநிலை பிரகடனத்தை அறிவித்தார். மாநிலங்களில் ஆட்சி புரிந்த காங்கிரஸ் அமைச்சரவை சில அதிகாரங்கள் ரத்து செய்யப்பட்டன. இதனால் காங்கிரஸ் அமைச்சரவை அக்டோபர் 23ஆம் தேதி ராஜினாமா செய்தது.
இந்தத் தருணத்தில், மறைமுகமாக செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்த இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஒரு தீர்மானமான நிலைப்பாட்டை எடுத்தது.
ஒரு தருணத்தில் “பாசிசத்தை எதிர்ப்பது”, “பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியத்தை எதிர்த்து போராடுவது” என்பதுதான் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் நிலைப்பாடு. ஆனால் இதற்கு மாறாக “இந்த யுத்தத்தைப் பயன்படுத்தி பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களிடமிருந்து ஆட்சிமாற்றத்திற்கான அழுத்தம் கொடுப்பது” என்பது மகாத்மா காந்தி மற்றும் காங்கிரஸ் கட்சியின் நிலைப்பாடாகவும், “ஜெர்மன் பாசிச சக்திகளின் உதவியுடன் இந்தியாவை பிரிட்டிஷாரிடமிருந்து விடுவிப்பது” என்பது சுபாஷ் சந்திரபோஸின் நிலைப்பாடாகவும் இருந்தது.
இந்த இரு சந்தர்ப்பவாத நிலைப்பாடுகளையும் இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி உறுதியாக எதிர்த்தது. இதனால் காங்கிரஸ் கட்சிக்குள் இருந்த கம்யூனிஸ்டுகளுக்கும் காங்கிரஸ் காரர்களுக்கும் இடையே கடும் மோதல்கள் ஏற்பட்டன.
மறைமுகமாக செயல்பட்ட இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தைரியத்துடன் களத்தில் இறங்கியது. உலக யுத்தத்துக்கும், பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியத்துக்கும் எதிராக மக்களை திரட்டி போராட்டங்களையும் வேலைநிறுத்தங்களையும் மிகப் பெரிய அளவில் நடத்தியது.
1940 ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் நாடு முழுவதும் பெரிய போராட்டங்கள் வெடித்தன. “யுத்த உதவித்தொகை”, “பஞ்ச் எப்போது” போன்ற கோஷங்களுடன் தொழிலாளர்கள் மாபெரும் வேலைநிறுத்தங்களில் ஈடுபட்டனர். தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள் நடத்திய போராட்டங்களோடு, “அரநத்திந்திய மாணவர் பெருமன்றத்தின் அழைப்பை ஏற்று ஏகாதிபத்தியத்திற்கு எதிரான மாணவர்களின் போராட்டங்களும் வீறுபெற்றன.”
நிலைமை கட்டுக்கடங்காமல் போனதை உணர்ந்த பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம், 1941 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் “இந்திய பாதுகாப்புச் சட்டம்” என்ற புதிய சட்டத்தை அறிவித்தது. இந்தச் சட்டத்தின் அடிப்படையில், அன்றைய இந்திய உள்துறை இலாகாவுக்கு பொறுப்பாளராக இருந்த ரெஜினால்ட் மார்க்ஸ் பவல் என்றவர், இந்தப் போராட்டங்களில் மறைமுகமாக இருந்து வழிநடத்திவந்த கம்யூனிஸ்டுகளையும், அதற்கு ஆதரவாக இருந்தவர்களையும் விசாரணையின்றி கைது செய்து சிறையில் அடைக்க உத்தரவிட்டார். ஏராளமான கம்யூனிஸ்டுகள் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர்.
சட்டபூர்வமான அனுமதியுடன் வெளியிடப்பட்டிருந்த இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பத்திரிகைகள் முற்றிலுமாக தடைசெய்யப்பட்டன.
ஆயினும் சில கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்கள் மறைமுகமாகச் செயல்பட்டு, போராட்டங்களை வழிநடத்தி வந்தனர். 6 மாதங்கள் கம்யூனிஸ்டுகள் மீது பிரிட்டிஷாரின் அடக்குமுறைகள் கடுமையாக நடந்தன.
இந்தச் சூழலில், உலக யுத்தத்தின் திசை மாறியது. 1941 ஜூன் 22ஆம் தேதி, பாசிச ஹிட்லரின் நாஜி படைகள் சோவியத் யூனியனைத் தாக்கின. இதனால் யுத்தத்தில் புதிய திருப்பம் ஏற்பட்டது. ஜெர்மனி, இத்தாலி, ஜப்பான் ஆகிய நாடுகளின் அனாக்ரமிப்புக்கு எதிராக பாசிச எதிர்ப்பு கூட்டணி உருவானது.
கம்யூனிஸ்ட் உலகம் பாசிச சக்திகளுக்கு எதிரான யுத்தத்தை “மக்கள் யுத்தம்” எனப் பிரகடனம் செய்தது. உலக மக்களை காப்பதற்காக இந்த மக்கள் யுத்தத்தில் இந்திய மக்கள் பங்கேற்க வேண்டும் என்றும் இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி முடிவு செய்தது.
1942 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 23ஆம் தேதி பிரிட்டிஷ் இந்திய அரசு, அரசாணை எண்: 2152ன் படி கீழ்க்கண்ட அறிவிப்பை வெளியிட்டது:
“இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தங்கள் அறிவிப்புகளிலும், உறுப்பினர்களுக்கு அனுப்பியுள்ள சுற்றறிக்கைகளிலும் ஒரு அணிமாற்றத்தை வெளிப்படுத்தியுள்ளது. உலகில் நடக்கும் இந்த யுத்தத்தை ‘மக்கள் யுத்தம்’ என அங்கீகரித்துள்ளது. இந்திய மக்கள் தங்களது நலனைக் கருத்தில் கொண்டு ஐக்கிய சுதந்திரம் விரும்பும் நாடுகளுடன் இணைந்திருக்க வேண்டும். மேலும், தற்போது நடைபெறும் யுத்த நடவடிக்கைகளுக்கு உதவுவதற்காக தங்கள் திறன்களை முழுமையாகப் பயன்படுத்த வேண்டும். எனவே, இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஒரு சட்டபூர்வமான கட்சியாக இயங்கலாம். பிரிட்டிஷ் இந்திய அரசு, இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மீதும் அதன் பத்திரிகைகள்மீதுமான தடைகளை முற்றாக நீக்குகிறது.”
இந்த அறிவிப்புக்கு பின் சிறையில் இருந்த கம்யூனிஸ்டுகள் விடுவிக்கப்பட்டனர். மறைமுகமாக வாழ்ந்த தலைவர்கள் வெளிவந்தனர். 1942 செப்டம்பர் மாதம் நடைபெற்ற இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் விரிவடைந்த மத்திய குழுக் கூட்டத்தில் “தேச பாதுகாப்பிற்குத் தேசிய அரசு வேண்டும்”, “தேசிய அரசுக்கு தேசிய ஒற்றுமை வேண்டும்” என்ற முழக்கத்துடன் கட்சியின் முதல் மாநாட்டுக்கான தயாரிப்புகள் தொடங்கப்பட்டன.
தமிழ்நாட்டில் முதல் மாநாடு:
1942 ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் சலேம் மாவட்டம், திருப்பங்கோட்டில் இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தமிழ்நாடு மாநில முதலமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. தோழர் தமாகன் குமாரமங்கலம் மாநில செயலாளராகவும், தோழர் எம். ஆர். பவன்கட்ராமன் துணைச் செயலாளராகவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர். தோழர்கள் பி. ஜீவானந்தம், பி. சீனிவாசராவ், சி. எஸ். சுப்பிரமணியம், ஆர். த. கண்ணன், எம். கல்யாணசுந்தரம் ஆகியோர் அடங்கிய முதல் மாநிலக் குழுவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது.
1934 ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதத்தில் சட்டவிரோத அமைப்பாக தடைசெய்யப்பட்டிருந்த இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, தொடர்ந்து 8 ஆண்டுகள் கழித்து 1943 ஆம் ஆண்டு மே மாதம் 23ஆம் தேதி முதல் ஜூன் 1ஆம் தேதி வரை பம்பாயில் நடைபெற்ற இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதல் மாநாட்டில், அருரம் தோழர் பி.சி. ஜோஷி அவர்கள் உரையாற்றியபோது கூறியதாவது:
“தோழர்களே, எட்டு ஆண்டுகள் சட்டவிரோதமாகவும், மறைமுகமாகவும் செயல்பட்ட இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி இப்போது முதன்முதலாக சட்டபூர்வமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டு முதல் அகில இந்திய மாநாட்டை நடத்துகிறது.
நமது கட்சியின் மாநாடு மிகப் பொறுப்புமிக்க காலகட்டத்தில் நடைபெறுகிறது. சுதந்திர உலகத்திற்கும் சுதந்திர இந்தியாவிற்கும் இடையேயான யுத்தம் இப்போது இறுதிக்கட்டத்தை அடைந்துள்ளது.
பாசிச சக்திகளுக்கும் உலக எதிர்ப்போருக்கும் எதிராக நடைபெறும் மக்கள் யுத்தத்தில் சோவியத் யூனியன், சீனா, பிரிட்டன், அமெரிக்கா ஆகிய நாடுகளின் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளுடன் நமது இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியும் போர்க்களத்தில் நிற்கிறது.
நமது கட்சி மட்டுமே இந்தியாவின் பாதுகாப்பிற்கும், இந்திய மக்களின் விடுதலைக்கும், நாட்டின் அனைத்து தரப்பு மக்களையும் அமைப்பு ரீதியாக ஒன்றிணைத்து வருகிறது. எனவே, இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை வலுப்படுத்துவது ஒவ்வொரு தேசபக்தரின் கடமையாகும்.
நமது கட்சி நிச்சயம் வெற்றி பெறும். மார்க்ஸ், லெனின், ஸ்டாலின், மாவோ சேதுங் ஆகியோரின் கட்சி நம்முடைய கட்சியே. இந்தியாவின் வீரத் தியாகிகளின் போல், ரஷ்யாவின் ஸ்டாலின்கிராட் வீரர்களைப் போல திகழ்வது நமது கட்சித் தோழர்களே.
உலகில் பாசிசத்தை வீழ்த்தி வெற்றி பெறவும், இந்தியாவில் விடுதலை பெறவும் நாம் முன்தோன்றி நிற்போம். இந்த மக்கள் யுத்தத்தில் உலக மக்களோடு நாமும் தோளோடு தோள் நின்று பணியாற்றுவோம்.”
– தோழமையுடன்,
எம். ரவி
மாநில செயற்குழு
